ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973-2012:ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΔΥΟ ΕΠΟΧΩΝ ,από τη Φωτεινή Σαλβαρίδη

-Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο !

-Εδώ… Εδώ…

Ξεροκαταπίνουμε και ψάχνουμε φωνή. Αλλά τι να πούμε ;Από πού θα δανειστούμε τώρα φωνή;

-Πάρε τη φωνή μου !Φώναξε μ΄εμένα !

Νέα παιδιά γεμάτα όνειρα !Εδώ Πολυτεχνείο!

- Νέα παιδιά γεμάτα όνειρα !Εδώ Ελλάδα του 21^ου αιώνα!

-Το ράδιο βουίζει συνεχώς .Νιώθω τα λόγια να μου τρυπάνε τα αυτιά.

-Η τηλεόραση βουίζει συνεχώς. Νιώθω τα λόγια να μου τρυπάνε τα αυτιά. Και χανόμαστε στην παραζάλη των σκέψεων. Από πού θα δανειστούμε τώρα φωνή;

-Η πύλη έπεσε. Κάποιους τους πλάκωσε.

- Η πύλη έπεσε. Κάποιους τους πλάκωσε.

-Μπήκαν μέσα τώρα. Θέλουν να περάσουν από πάνω μας. Αλλά…

- Ξεροκαταπίνουμε και ψάχνουμε φωνή.

-Πάρε τη φωνή μου και φώναξε με μένα !

-Θα αντισταθούμε και θα ρθει η αρχή του τέλους τους.

-Θα …Θα… Ξεροκαταπίνουμε και ψάχνουμε φωνή! Γιατί γεννήθηκα σε λάθος εποχή;

-Δε γεννήθηκες σε λάθος εποχή. Γεννήθηκες στη σωστή εποχή, για να αρχίσεις μια νέα, καλύτερη. Μπορείς να πάρεις τη φωνή μου και να φωνάξεις μ΄ εμένα: Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία!

- Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία!

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ από τη Μαρία Καλοχριστιανάκη

17 Νοέμβρη 1973,μια λέξη :Ιδανικά!

17 Νοέμβρη 2012 :καμία λέξη!

Ποιος να τολμήσει να μιλήσει; Ποιον και τι να υποστηρίξει;

Πεταμένα όνειρα και αγώνες στα σκουπίδια .Γιατί;

Γιατί φαίνεται πως είναι γλυκιά η εξουσία .Είναι γλυκό το χρήμα και όπως έχει αποδείξει η ιστορία ,κανείς δεν μπορεί να του ξεφύγει. Λυπηρό.

Λυπηρό είναι ,όμως, ψευδαίσθηση στον κόσμο μας να πιστεύεις κάτι διαφορετικό.

Ελάτε… Κοιτάξτε γύρω σας .Με ποιους  είστε απογοητευμένοι και ως το κόκκαλο αηδιασμένοι;… Με αυτούς που καθημερινά και δίχως ντροπή σας ξεπουλούν. Αυτοί είναι …

Αυτή είναι η γενιά του ΄73.

Ήταν όλοι εκεί.

Οι μισοί απ΄ αυτούς που βρίσκονται σήμερα στο εδώλιο του κατηγορουμένου και με θράσος  δηλώνουν αθώοι ,ήταν οι θύτες και οι άλλοι μισοί τα θύματα. Τότε…

Γιατί τώρα δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή. Οι μισοί ,λοιπόν, ανήκαν στην κυβέρνηση και χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό και αυτοπεποίθηση το φασισμό.Σήκωναν αδιάφορα το όπλο και αφαιρούσαν ζωές. Τρομοκρατούσαν έχοντας  ως οδηγό το χρήμα και την εξουσία.

Οι άλλοι μισοί αναστέναζαν με απογοήτευση για την κατάντια του κόσμου μας.Οι άλλοι μισοί σήκωσαν  το  ανάστημα με τόλμη και με κάθε κομμάτι της ψυχής τους πολέμησαν για να ανατρέψουν αυτήν την κυβέρνηση. Πολέμησαν για να εξυψώσουν τα ιδανικά τους και άφησαν το αίμα τους να κυλήσει γι ΄αυτά σε μια εποχή που το να σηκώσεις το κεφάλι και να μιλήσεις μπορούσε να σου στοιχίσει τη ζωή.

Τελικά δεν ξέρω ποιος είναι χειρότερος.

Δεν μπορώ να κρίνω…Όλοι ίδιοι φαίνονται πλέον.

Ήρωες του τότε ,ανάξια και διεφθαρμένη εξουσία του τώρα.

Απλά σκέφτομαι …απλά αναρωτιέμαι. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος;

Είναι μόνο οι ορμόνες , η τάση για αμφισβήτηση , η αντίσταση προς το κατεστημένο ;Είναι τόσο κενή η νιότη ;

Μη μου το πείτε .Όχι τώρα ,όχι στη θέση που είμαι , γιατί δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ τη ματαιότητα που στοιχειώνει το μέλλον μου. Το μέλλον μας…

Τα ψίχουλα ελπίδας, αυτοί που κάνουν τη διαφορά ,είναι λίγοι. Ελάχιστοι και φοβάμαι  πως ο κόσμος αυτός δε θα αλλάξει ποτέ .Μη μου το πείτε ,μη μου διαλύσετε τα όνειρα και τις ελπίδες μου.

Σας εκλιπαρώ σηκώστε το κεφάλι και κάντε τη διαφορά όσο ακόμη είναι νωρίς ,γιατί ο χρόνος τελειώνει κι ο κόσμος μας δεν το είχε ποτέ περισσότερο ανάγκη .

ΠΟΙΗΜΑ από την Κων/να Δασκαλάκη

Και ξαφνικά έπεσε η πόρτα

και ξαφνικά τόσες νέες ψυχές πέταξαν μακριά.

Για την εξουσία

γι΄αυτήν σκότωσαν.

Για τη δημοκρατία

γι΄αυτήν σκοτώθηκαν.

Για το δικαίωμα να μιλάμε

Για το δικαίωμα να ακούμε

Να μπορούμε να αισθανόμαστε

Και να αντιδράμε.

Για όλα αυτά οι φοιτητές αντισταθήκανε

Για όλα αυτά η ελληνική ψυχή ενώθηκε

Έγινε ένα μπροστά στη δικτατορία

Έγινε μια δύναμη που κανένα τανκ

και κανένας Παπαδόπουλος δεν μπορούσε να την νικήσει

Γιατί όλοι αυτοί που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο

Γιατί όλοι αυτοί που ήταν απέξω και βοηθούσαν

Γιατί αυτοί συντέλεσαν ώστε να ζούμε δίχως διαταγές και απαγορεύσεις , ελεύθερα !

ΠΟΙΗΜΑ   Από την Άννα-Μαρία Πατεράκη, μαθήτρια β΄λυκ.2^ου ΓΕΛ Αγ.Νικολάου.

«Μην ψιθυρίζεις τις κραυγές σου           /         φώναξε δυνατά τις σιωπές σου».

Εσύ που κοιτάς

δε μου δίνεις αγάπη

δεν αντέχω τον πόνο

και δεν είναι αυταπάτη.

Εσύ που γελάς

δείξε λίγη συμπάθεια

δεν κοστίζει ακριβά

ούτε θέλει προσπάθεια.

Είμαστε ίδιοι  εγώ κι εσύ

η διαφορά μας είναι μικρή

ίσως άλλη θρησκεία ή άλλη φυλή

μα είμαστε άνθρωποι

εγώ ,εσύ , εμείς μαζί.

Μη με αφήνεις μόνο να περπατώ

σε αυτόν τον κόσμο ανήκω κι εγώ.

Μη με αγνοείς, αξίζω κάτι

και μοιράζω απλόχερα αγάπη!

Μια ευκαιρία μονάχα ζητώ

να ακούγομαι, να μιλώ , να γελώ.

Όλοι αξίζουν μια ζεστή αγκαλιά

μπορείς να τη δώσεις ,μη φεύγεις μακριά !

To παρακάτω κείμενο συντάχθηκε ως απάντηση στην εργασία που είχε ανατεθεί : Μπείτε στη θέση του θύματος εκφοβισμού και γράψτε τις σκέψεις σας.

«Είναι φανερό ότι και το σχολείο είναι μια ομάδα μέσα στην οποία τις περισσότερες φορές εξαναγκάζεται το ατομικό εγώ να εξαφανιστεί, αφού ο στόχος  του μαθητή είναι να ανήκει στο σύνολο. Σκέφτεται ο μαθητής :Αν είμαι κι εγώ σαν τους άλλους ,αν δεν έχω αισθήματα ή σκέψεις που με κάνουν διαφορετικό ,αν συμμορφώνομαι στα πρότυπα της ομάδας όσον αφορά τους τρόπους ,τις συνήθειες ,το ντύσιμο, τις ιδέες ,τότε έχω σωθεί από τη φοβερή εμπειρία της  ΜΟΝΑΞΙΑΣ ».

Όπως τα περισσότερα παιδιά έχω κι εγώ βιώσει τον αποκλεισμό από συμμαθητές μου .Έχω νιώσει την ίδια θλίψη με όλα τα παιδιά που αποκλείστηκαν ,γιατί ήταν διαφορετικά ή οι άλλοι νόμισαν πως ήταν διαφορετικά. Η μειωτική τους συμπεριφορά συσσώρευσε μέσα μου θλίψη ,θυμό κι απογοήτευση.

Πολλές φορές αναρωτιόμουν αν εγώ πραγματικά ευθυνόμουν ή αν έπρεπε ,για να διαφυλάξω την αξιοπρέπειά μου με κάποιο τρόπο επιτέλους να συγκρουστώ. Εγώ περίμενα ένα χαμόγελο ,μια κίνηση αποδοχής, αλλά… Όπως λέει ο Τόμπιας Μπρόχερ «Η χώρα της ευτυχίας υπάρχει μόνο στα παραμύθια ».

Σκεφτόμουν ότι έπρεπε με κάθε τρόπο να αλλάξω ,για να γίνω αποδεκτή από τους συμμαθητές μου .Ήθελα να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη :Είμαι κι εγώ σαν όλους τους άλλους ! Έχω δικαίωμα να είμαι διαφορετική! Έχω δικαίωμα να λέω ελεύθερα τη γνώμη μου ,χωρίς φόβο! Δεν μπορώ να είμαι πάντα όπως επιθυμούν οι άλλοι.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ!

Γαβριέλα Ραπάνη , Μαθήτρια της Β΄λυκείου του 2^ου ΓΕΛ Αγίου Νικολάου.

ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

Δως του ζωή

Άλλο ένα χάδι χάθηκε στην σιωπή,

στην φοβία σου να αγγίξεις,

να νιώσεις την διαφορετικότητα να σε διακατέχει,

να αισθανθείς το αληθινό,

να αγκαλιάσεις την μοναξιά.

Και εσύ κάθεσαι εδώ κουφός,

δεν ακούς που σου ζητά βοήθεια,

δεν ακούς που κλαίει.

Τυφλός μες στην ζωή σου

δεν βλέπεις που σου απλώνει το χέρι,

δεν βλέπεις που περπατά μόνος.

Οι βασικές σου αισθήσεις χάνονται

στιγμή προς στιγμή,

χάνεται και αυτός.

Δως του την ελπίδα

και τότε δύο ψυχές θα νιώσουν καλύτερα,

δως του ζωή

και κλέψε λίγο από αυτήν.

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ

Έχετε δει τους οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων που υποστηρίζουν στους αγώνες τους  παίκτες με τις κίτρινες φανέλες, κόκκινες κτλ ; Στην δικιά μου περίπτωση οι οπαδοί είναι οι καθημερινοί άνθρωποι που συναντώ και η μηδαμινή υποστήριξη τους για την δικιά μου μαύρη φανέλα, βάσανο.

Οι μέρες μου ξεκινάνε στο σχολείο και κατά κάποιο τρόπο τελειώνουν και εκεί. Έχω την γωνία μου στο διάλειμμα, έχουν το υπόλοιπο προαύλιο αυτοί. Σαν μια σκακιέρα, μόνο που όλα τα τετράγωνο  εκτός από ένα είναι άσπρα.

Και να ήταν μόνο το διάλειμμα. Στην τάξη μου ασκούν περιοριστικά μέτρα. Κανείς δεν με πλησιάζει. Ούτε καν οι καθηγητές. Θα τους μολύνω, καταλαβαίνετε. Φοβούνται μην μαυρίσουν; Δεν καταλαβαίνω και μάλλον ποτέ μου δεν θα καταλάβω.

Η καθημερινότητα μου πλήττει. Ποτέ δεν αλλάζει. Σχολείο και σπίτι. Αυτά. Να μου πεις γιατί δεν βγαίνεις να ξεσκάσεις, αλλά και μόνο που φαντάζομαι τα βλέμματα όλων να με μαρκάρουν από πάνω μέχρι κάτω την ώρα που απλά θα θέλω να κάνω μια βόλτα, με κάνουν να μην θέλω ποτέ μου να βγω.

Από την άλλη, μια ενθάρρυνση είναι και η οικογένεια. Έχω σίγουρα κάποιον να μιλήσω, τον μεγάλο μου αδερφό, τον μόνο εν ζωή συγγενή μου. Βλέπετε οι γονείς μου σκοτώθηκαν όταν εγώ ήμουν μόλις πέντε ετών. Η μόλυνση που έλεγα. Όσο για τους υπόλοιπους, παππού, γιαγιά κτλ δεν ξέρω καν αν ζούνε, βασικά ξέρω ότι δεν ζουν απλά επιβιώνουν, όπως όλοι μας.